We're all living in Amerika

این که دستاوردهای نظامی ما و میزان خسارت وارده بر اسرائیل را کوچک جلوه می‌دهند و عملکرد اسرائیل یا آمریکا را بزرگ جلوه می‌دهند اذیتم می‌کند. من همیشه فکر می‌کردم بیشترین سانسورها در ایران است، اما کاشف به عمل آمده که بیشترین سانسور را اسرائیل دارد و ایضاً آمریکا. البته که رسانه و میدیای قوی‌ای هم دارد. خدا می‌داند چقدر از این اکانت‌هایی که کامنت فارسی ضد ایرانی می‌گذارند، اسرائیلی یا غیر ایرانی هستند صرفا برای ناامید کردن و خالی کردن دل مردم. ترامپ مثل بچه‌ها با خبرگزاری‌های خود آمریکا دعوایش شده که چرا حرف‌های مرا باور نمی‌کنید؟ عجب دلقکی است این رئیس جمهور آمریکا! امیدوارم این را در تاریخ بنویسند که در حالی که رئیس جمهور ایران (فارغ از عملکرد خوب یا بدش) باسوادترین و تحصیل‌کرده‌ترین رئیس جمهور تاریخ کرۀ زمین است، در همین زمان رئیس جمهور آمریکا یک دلقک تمام عیار 24 ساعته بود.

چرا همه جا و همه چیز باید دست آمریکا و آمریکایی باشد؟ چرا ما نمی‌توانیم خودمان باشیم؟ چرا بدشان می‌آید که ما دوتا ارتش قدرتمند داریم؟ چه مشکلی دارد ما نیروگاه اتمی و انرژی هسته‌ای داشته باشیم؟ مشکلی دارد ما هم در فیزیک و شیمی پیشرفت کنیم؟ یا باید از آمریکا اجازه بگیریم؟ چرا آمریکا از آن سمت کره زمین، آمده و این سمت کره زمین و پایگاه نظامی برقرار کرده؟ آخه بی پدر و مادر! ما با کشور تو چیکار داریم که آمدی این سمت کره زمین؟ گم شو کشور خودت دیگر. تو خودت به اندازه کافی مشکل داری. اسرائیل چه ربطی به تو دارد آخه؟ میخواهی اینجا را تصرف کنی؟ شرمنده. احساس می‌کنم این جنگ‌ها جنگ‌های مذهبی است نه ملیتی یا کشوری! وگرنه یک آمریکایی با یک اسرائیلی چه نسبتی می‌تواند داشته باشد جز این که برای پیشرفت در کشور خودشان از یک عده موش یهودی کمک گرفته باشند. می‌گویند هالیوود و هرچی سایت پورن هست دست یهودی‌هاست. گاهی اوقات می‌گویم شاید حق با هیتلر بود و آدم بده داستان را با آدم خوبه داستان عوض کردند برای ما. عیبی ندارد. کار ناتمام آلمان را ایران تمام می‌کند. هرچند آلمان الان یک آبروریزی به تمام معناست.

بعد فردا می‌گویند چرا میگویید مرگ بر آمریکا و مرگ بر اسرائیل. چه بگوییم؟ بگویم ممنونیم که به کشور ما حمله نظامی کردید؟ ممنونیم که ما را چهل ساله تحریم میکنید؟ بعد یه عده احمق خوش باور فکر می‌کنند مشکل از جمهوری اسلامی است و آمریکا و اسرائیل دلشان برای مردم ایران ضعف می‌رود و عاشق چشم و ابروی مردم ایران هستند. به همین خیال باشید. یکسری هم میگویند کشورمان نباید انرژی هسته ای داشته باشد. بعد میگویند ما چرا ماشین‌های مدل بالا نداریم یا فلان مشکل را داریم. مشکلات از همین نداشتن‌ها نشئت میگیرند. آن‌جا که دلشان میخواهد میگویند چرا نداریم آنجا که دلشان نمیخواد میگویند چرا داریم. این روزها آدم‌های دوقطبی و چندقطبی خیلی زیاد داریم.

 

 

پ.ن: عنوان از آهنگ Amerika از رامشتاین

حالا می‌توانیم گریه کنیم

یک جمله‌ای در ذهنم بوده و هست و نمی‌دانم اولین بار کجا شنیدم و از چه کسی شنیدم. می‌گفت وسط جنگ نمی‌شود عزاداری کرد. راست می‌گفت. حالا که آتش بس شده و فرصتی پیش آمده، الان می‌شود عزاداری کرد. برای تمامی نظامی‌هایی که از دست دادیم، برای تمامی مردان غیر نظامی، مخصوصا برای زنان و کودکانی که کشته شدند. ویدیوی گریه مردی روی تخت بیمارستان جگرم را سوزاند. هم زنش را از دست داده بود و هم دخترش را. جگرم سوخت. حامیان جنبش زن زندگی آزادی کدام گوری بودند؟ فمنیست‌ها چرا لال شدند؟ حامیان حقوق ملت و منتقدان حکومت چرا خفه خون گرفتند در این مدت؟ این‌هایی که کشته شدند، زن و دختر و آدم نبودند؟ این جنگ هرچقدر که بد بود، ضمن درگیری با دو قدرت هسته‌ای دنیا، قدرتمان را به جهانیان نشان داد. مردم کل دنیا در اینترنت از ایرانی‌ها حرف میزنند و حالا ایرانی‌ها می‌توانند سرشان را بیشتر از قبل در برابر دیگر ملت‌ها بالا بگیرند و یک عده وطن‌فروش هنوز درگیرند. این جنگ هرچقدر که بد بود، چهره حقیقی انسان‌ها و گروه‌ها و حزب‌ها را نشان داد. وطن فروش‌ها و خائنین و ترسوهایی که حتی به خاطر از دست دادن یک فالووئر حاضر نشدند حتی یک استوری بذارند و خفه خون گرفتند و ترسوهایی که وطن را مقصر می‌دانند به خاطر جنگ عین مور و ملخ ریختند بیرون و چه خیل ایرانیان نخبه و غیرنخبه‌ای که خارج از کشور، طرف کشور را گرفتند. دیگر تمام شد. حالا می‌توانیم عزاداری کنیم. حالا می‌توانیم گریه کنیم در غم از دست دادن زن‌ها و کودکان، مخصوصا در غم کسانی که زنده ماندند و این‌ها را از دست دادند و الان آرزوی مرگ می‌کنند و گریه‌شان جگر آدم را کباب می‌کند. آری این جنگ خیلی چیزها داشت. حالا می‌توانیم گریه کنیم.

می‌توانستیم...

خواستم وبلاگم در بیان را حذف کنم، دیدم بلاگفا هم کار نمی‌کند. پشیمان شدم. بیان می‌توانست نجات دهنده ما از این شرایط باشد اما بیان هم نابود شد. انگار ایران ایده‌های خوب را همیشه نادیده می‌گیرد. با دایی‌ام راجع به پیشرفت کشورها صحبت می‌کردیم. نظر من این بود که خب، اگر ژاپن، ژاپن شد، به خاطر حمایت‌های آمریکاست و ساکت بودن خود دولت ژاپن! اگر فلان کشور فلان کشور است به خاطر این است که پشتش گرم است. کدام کشور می‌تواند مثل ایران با تمام این تحریم‌ها و قطعی‌ها و قحطی‌ها اینقدر دوام بیاورد! (چند ماه پیش بود این صحبت) حالا اضافه کنم که ابرقدرت‌ترین کشور یا به عبارتی گنده‌گوز کرۀ زمین به علاوه گنده‌گوز خاورمیانه به ما حمله کردند و ما انگار نه انگار. مردم جهان عرب چه عشقی می‌کنند از دفاع و حمله ایران. انگار دارند فوتبال بوندسلیگا را تماشا می‌کنند به سرمربی‌گری پپ گواردیولا یا خوزه مورینیو. یک پست خنده‌دار دیدم از این که آمریکا ایران را زده بود و قبل از آن ایران کل سایت‌های هسته‌ای را تخلیه کرده بود به جایی که عقل جن هم نمی‌رسد و چقدر اعراب خوشحال بودند! انگار برای آنهاست! درست است که شاید نتوانستیم هواپیماهای آمریکا را رهگیری کنیم، اما از قبل خالی بود و آمریکا خالی زد. مثل این که هیچ‌کدام از تجهیزات و هیچ کدام از مواد شیمیایی هیچ آسیبی ندیده‌اند و منتقل شده بودند. یا به قول شهید عباسی تمام زیرساخت‌ها را هم بزنند اتفاقی نمی‌افتد، چون این دانش در مغز انسان‌هاست نه در سایت‌های هسته‌ای. بگذریم. اما دایی‌ام می‌گفت ربطی به حمایت آمریکا ندارد. این که ایران عقب افتاده ربطی به تحریم آمریکا ندارد، مشکل از داخل است. منظورش این بود که حتی اگر آمریکا هم پشت ما بود، باز ما همین بودیم که بودیم. چون انگار ذاتا نمی‌خواهیم سریع پیشرفت کنیم. آرشام بهمن نژاد نوشته بود که روسیه که یک کشور دهقانی بود فقط طی ده سال تبدیل شد به یک کشور صنعتی و ایران بعد از نزدیک به نیم قرن هنوز نتوانسته آنگونه شود. چه میدانم؟ شاید واقعا اسلام جلوی پیشرفت سریع را می‌گیرد. شاید مشکل از سیاست‌مداران ما است. کی می‌خواهیم از این لاک دفاعی مسخره در بیاییم و رو به جلو حرکت کنیم و از ایده‌ها حمایت؟ داشتم از بیان می‌گفتم. بیان الان می‌توانست یک سرویس ایمیل‌دهی داشته باشد (هدهد) و بهترین سرویس ایمیل‌دهی ایران تبدیل شود. می‌توانست بهترین موتور جستجوی ایرانی را داشته باشد و می‌توانست در کنار این‌ها (همانطور که بهترین سرویس وبلاگ‌دهی است) بهترین اپلیکیشن ارتباطی را در ایران به وجود بیاورد که بشود رقیب جدی تلگرام و اینستاگرام و واتسپ و... اما...

از این اما و اگرها خیلی زیاد است در ایران! اکثر این اما و اگرها هم به خاطر رفتار جمهوری اسلامی الان در اروپا و آمریکا به بالفعل تبدیل شدند و یک ای کاش بزرگ و حسرت در دل بعضی‌ها گذاشتند. آن‌ها را مقصر نمی‌دانم. مقصر اصلی را کسی می‌دانم که پذیرایی خوبی از این‌ها نداشت و باعث شد کشور به این روز بیفتد. می‌توانستند کاری کنند که اینترنت ملی با غیرملی برایمان فرقی نداشته باشند. ولی نه اپلیکیشن ارتباط جمعی خوبی داریم، نه جایگزینی برای این‌ها. اگر همان روزهای اولی که اینستاگرام داشت در ایران فراگیر می‌شد و اینستاگرام داشتن هنوز عادی نبود و ما همدیگر را مسخره می‌کردیم (مثل تیک تاک الان) و می‌گفتیم پسری که اینستاگرام دارد فلان است، اگر همان زمان اینستاگرام را از دور خارج می‌کردند و به جای حذف لنزور، آن را پیشرفت می‌دادند، الان مردم ایران به جای خماری کشیدن در اینترنت ملی، از برنامه‌های داخلی جایگزین استفاده می‌کردند بدون کوچکترین احساس نیازی به برنامه‌های خارجی. مثلا ما چرا به سرویس‌های وبلاگ‌نویسی خارجی احساس نیاز نمی‌کنیم؟ چون از این نظر اغنا شدیم و نیازی نداریم. همه چیز می‌توانست اینگونه باشد. اما نشد. اما نشد. اما نشد و نشد که نشد...

خلاصه به ایرانی بودنتان افتخار کنید که ایران قابلیت این را داشت در دنیا بهترین شود بدون کوچک‌ترین احساس نیازی به خارج از خودش. این یک رویا یا تخیل یا یک پیش‌بینی مذهبی احمقانه از وقایع دنیا نیست. این واقعیت جامعه و کشور ماست. اما این واقعیت، الان نیست و "می‌توانست" باشد. فقط به خاطر داشتن این پتانسیل به خودتان افتخار کنید. همین. این‌ها در واقعیت وجود ندارند. دلایل اثبات حرفم نیز بسیار است. مثلا همانطور که ما رسیدیم به غنی‌سازی اورانیوم  و علم نانو و غیره و غیره، همانطور هم می‌توانستیم بهترین اینترنت ملی در دنیا را داشته باشیم. بدون این که احساس کنیم حصاری دورمان کشیده‌اند. همانطور که وقتی در بیان می‌نویسیم احساس نمی‌کنیم حصاری دورمان کشیده باشند. 

پ.ن: یک پست دیگر در فضای مجازی منتشر شده بود که مردم آمریکا دور ایالاتی که به ترامپ رای داده بودند را خط کشیده بودند و نوشته بودند ایران اگر میخواهی آمریکا را بزنی این ایالات را بزن. حالا یا نمی‌دانند یا شوخی می‌کنند ولی این که تمام مردم دنیا چنین دیدی به ما پیدا کردند و با قدرت ما حال می‌کنند خیلی باحال است. از تصاویر اصابت موشک کلیپ می‌سازند و آهنگ میسازند و عشق می‌کنند. فقط کاش ما هم این باحال بودن را در داخل با برنامه‌های بومی خودمان داشتیم و با ملی شدن اینترنت چیز خاصی احساس نمی‌کردیم. چون نسخ اینترنت بودن بدجوری اذیتم می‌کند این پست را نوشتم. الان رسما کسانی که در کمپ، ترک اعتیاد می‌کنند را درک می‌کنم.

دیگر به آن دو نفر منحوس در دنیا فحش نمی‌دهم که خاطرتان آزرده نشود. کل دنیا فهمیدند چقدر مادرشان خراب است. ضمناً این فحش‌های ناموسی و خارمادری که به نخست وزیر رژیم صهیونیستی در اینستاگرام می‌دهند خیلی لذت بخش است. انگار تراپی است. یکی رفته بود در دایرکت آن حرامزاده و فحش‌هایی داده بود و ابداع کرده بود که تا کنون وجود نداشت. خیلی خنده دار بودند.